Minsan ay may mga Filipina na dumalaw sa aming bahay pormasyon sa Sha Tin.  Dahil sa aking pagiging abala noong araw na iyon ay hindi ko sila buong araw na naasikaso, bagkus, pagdating nila ng umaga ay iniwan na lamang namin sila at binigyan ng kalayaan na gamitin ang aming bahay para na rin sa kanilang pamamahinga at pagsasaya. 
 

Jesus said to the crowds, I am the living bread that came down from heaven; whoever eats this bread will live forever; and the bread that I will give is my flesh for the life of the world.
 
The Jews quarrelled among themselves, saying, How can this man give us his flesh to eat?
 

Magtungo kayo sa isang ilang na pook upang malayo sa karamihan at makapagpahinga kayo ng kaunti,” (Marcos 6:31).
 
Alam ni Hesus na ang kanyang mga alagad ay napapagod sa kanilang pagmimisyon at dapat lamang sila’y mag-relax o magpahinga para ipatuloy ang kanilang pagmimisyon. Mahalaga ang magpahinga. 
 

Ginagamit natin ang salitang pagbangon kapag ang pinag-uusapan ay pag-katulog, pagkadapa, o pagka-handusay.  
 
Subalit ang salitang ito ay ginagamit din natin kung ang isang tao ay tila bagsak sa buhay dahil sa problema o mga suliranin dala ng kahirapan, pagkabigo, o pag- kakaroon ng mga karamdaman sa buhay. Halimbawa dito sa Hong Kong ay marami tayong kababayan na ang akala ng iba ay maayos ang buhay at kumikita ng pera kaya hindi maaring sabihin na sila ay walang problema.  

Ang pangalan natin ay nagbibigay sa atin ng pagka-kakilanlan. Naalala ko noong bago pa ako dito sa Hongkong, sa unang araw ng aming klase sa Kantones (Cantonese language) tinatanong kami, ano ang aming pangalan sa Chinese. At ang sabi ng aming guro na ang bawat pangalan para sa mga Intsik ay mahalaga at may kahulugan. 
 

Ang paghahari ng Diyos ay maitutulad sa isang naghasik ng binhi sa kanyang bukid. Pagkatapos niyon, magpapatuloy siya sa kanyang pang-araw-araw na gawain; tutubo at lalago ang binhi nang hindi niya nalalaman kung paano. Ang lupa’y siyang nagpapasibol at nagpapabunga sa mga pananim: usbong muna, saka uhay na pagkatapos ay mahihitik sa mga butil. Pagkahinog ng mga butil, agad itong ipagagapas sapagkat dapat nang anihin” (Marcos 4:26-29).
 

Ang kanyang ina at mga kapatid ay dumating, nagsitigil sila sa labas at ipinatawag siya. Ang napakaraming taong nakaupo sa paligid niya ay nagsabi ng ganito, “Ang iyong ina at mga kapatid ay nasa labas, hinahanap ka nila.” Si Hesus ay sumagot sa kanila, “Sino ang aking ina at mga kapatid?” At tumingin siya sa mga nakaupo sa paligid niya at nagwika, ‘Narito ang aking ina at mga kapatid.

Para sa mga nag-aaral ng bagong wika, mahalagang matutunan ang mga pama-maraan ng pagbati. Karaniwan sa mga pagbati ay may kalakip ng pangungumusta ng katatayuan, mga hinaharap, mga gawain, at higit sa lahat ay  mga saloobin.  
 
Nang ako ay nanirahan sa Cheung Chao ng halos isang taon, may napansin ako sa kasamahan kong pari na uri ng pagbati sa kapwa na malimit niyang gamitin. “Sihk jo faan me a?” O kung isasalin natin sa wikang Tagalog ay “Kumain ka na ba?”

Lumapit si Hesus at sinabi sa kanila, “Ibinigay na sa akin ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa. Kaya, humayo kayo at gawin ninyong alagad ko ang lahat ng bansa binyagan ninyo sila sa ngalan ng Ama at ng Anak at ng Espiritu Santo, at turuang sumunod sa lahat ng ipinag-utos ko sa inyo. Tandaan ninyo: ako’y laging kasama ninyo hanggang sa katapusan ng sanlibutan” (Mt. 28: 18-20).
 

Sa pagbasa sa aklat sa Mga Gawa ng mga Apostol ay sinabi, “Namangha sila sapagkat sinasalita ng mga alagad ang mga wika nila. Sa kanilang pagtataka ay kanilang nasabi, “Hindi ba Galileo silang lahat? Bakit ang atin-ating katutubong wika ang naririnig natin sa kanila?