Ilang taon na ang nakalilipas ng ipagdiwang ng  Simbahang Katoliko ang Taon ng mga Layko o yung “Year of the Laity.” Ang pagdiriwang ay nagmistulang  pagpaparangal sa mga layko na siyang masasabi nating buhay ng Simbahan, sapagkat sa kanila masasalamin ang  buhay ng komunidad na itinatag  ng ating Panginoong Hesuskristo.   

Marami ang nagsasabi at nagtataka kung bakit ang mga Filipino daw ay masayahin sa kabila ng kahirapan at maraming pagsubok na hinaharap nito. Marahil likas sa ating disposisyon ang pagiging masaya. Marami tayong salitang ginagamit sa Pilipino para dito. Maaari tayong Masaya, Maligaya, Mapalad o Pinagpala. 

Sa paglalakad ni Hesus sa tabi ng Lawa ng Galilea, nakita niya ang dalawang mangingisda, si Simon na tinatawag na Pedro, at ang kapatid niyang si Andres. Sila’y naghahagis ng lambat. Sinabi niya sa kanila, “Sumunod kayo sa akin, at gagawin ko kayong mamalakaya ng mga tao.” Noon di’y iniwan nila ang kanilang mga lambat at sumunod kay Hesus” (Mt. 4:18-20).

Haay, salamat at natapos din ang Pasko.”  Marahil ay iyan ang sambit ng marami sa atin dahil na rin sa sobrang pagod at pagiging abala tungkol sa pagdiriwang at pag ha-handa noong kapaskuhan.  Ilan nga bang regalo ang nabalot natin? Ilang Christmas party ang ating dinaluhan? 

Meron ka bang nais makapiling ngayong darating na Pasko?  Paniguradong daragsa na naman ang mga balikbayan sa Pilipinas.  Wala na siguro pang hihigit sa okasyon ng Pasko sapagkat para sa marami, ito ay isang pagkakataon upang makapiling ang mga mahal sa buhay.  Ang mga nasa syudad ay malamang maghahangad na makauwi sa kani-kanilang probinsiya.  

Sa ating panahon ngayon maraming mga pangyayari na nakakasira ng loob. Mga problema ng ating lipunan, dito man sa Hongkong, sa Pilipinas at sa ibang bansa. 

Pag-ika’y nagbabasa ng pahayagan, o nanonood ng telebisyon ang mga balita ay nakakadismaya. Parang lahat ng balita ay “bad news”, walang “good news.”

Ang salitang “tuloy po kayo” ay tila bagang pang-karaniwan na sa atin.  Hindi natin pinipili ang mga taong ating tinatanggap sa ating tahanan. Para sa atin, ang isang taong kumakatok sa ating pintuan ay marapat lamang na patuluyin.  

Ano pa kaya kung ang magiging panauhin natin ay isang pamoso o mahalagang tao. Lalo pa sigurong tayo ay maghahanda. 

Sa unang Linggo ng Adbiyento tayo’y pinaalalahan sa pamamagitan ng ating mga pagbasa na maghanda sa pagdating ng Panginoon. Hindi natin alam ang kanyang pagdating, kung anong oras o panahon. “Kaya magbantay kayo, sapagkat hindi ninyo alam kung anong araw paparito ang inyong Panginoon” (Mt. 24:42).

Kapag nabanggit ang salitang “hari” naiisip agad natin ang isang tao na may magarang kasuotan, may korona sa ulo at setrong hawak sa kamay.  Tapos siya ay nakaupo sa trono at sa harapan niya ay ang mga mararangal na tao na nagpupugay sa “mahal na hari.”  Ang salita niya ay batas, at may kapangyarihan ng buhay o kamatayan.

Sa ating pagbasa sa Linggong ito ay nagpapahiwatig ng katapusan ng mundo. Mara-ming mga palatandaan ang sinasabi sa ating pagbasa; “Makikipagdigma ang bansa laban sa kapwa bansa at ang kaharian sa kapwa kaharian. 

Magkakaroon ng malalakas ng lindol, magkakagutom at magkaka-salot sa iba’t ibang dako. May lilitaw na mga kakilakilabot na bagay at mga kagilagilalas na tanda buhat sa langit,” (Lc. 21:10-11).