Sa unang Linggo ng Adbiyento tayo’y pinaalalahan sa pamamagitan ng ating mga pagbasa na maghanda sa pagdating ng Panginoon. Hindi natin alam ang kanyang pagdating, kung anong oras o panahon. “Kaya magbantay kayo, sapagkat hindi ninyo alam kung anong araw paparito ang inyong Panginoon” (Mt. 24:42).

Kapag nabanggit ang salitang “hari” naiisip agad natin ang isang tao na may magarang kasuotan, may korona sa ulo at setrong hawak sa kamay.  Tapos siya ay nakaupo sa trono at sa harapan niya ay ang mga mararangal na tao na nagpupugay sa “mahal na hari.”  Ang salita niya ay batas, at may kapangyarihan ng buhay o kamatayan.

Sa ating pagbasa sa Linggong ito ay nagpapahiwatig ng katapusan ng mundo. Mara-ming mga palatandaan ang sinasabi sa ating pagbasa; “Makikipagdigma ang bansa laban sa kapwa bansa at ang kaharian sa kapwa kaharian. 

Magkakaroon ng malalakas ng lindol, magkakagutom at magkaka-salot sa iba’t ibang dako. May lilitaw na mga kakilakilabot na bagay at mga kagilagilalas na tanda buhat sa langit,” (Lc. 21:10-11). 

Sumalangit nawa” o “sumalangit nawa  ang kanyang kaluluwa.”  Isang katagang laging sumusunod kapag binabanggit natin ang pangalan ng isang namatay na.

Daig pa ni Zacchaeus ang tumama sa Mark Six. Yan ang maaring pangkaraniwang masasabi natin dahil sa tinamong kaligtasan ni Zacchaeus. Sino nga ba ang mag aakalang ang isang taga singil ng buwis, na itinuturing na isang makasalanan ay pagtatapunan ng pagtingin ng ating Panginoong Hesus. Paano nga ba ito nangyari?

Ano ba ang tunay na panalangin? Sinabi sa ating Katesismo (Catechism of the Catholic Church 2098)...prayer is an indispensable condition for being able to obey God’s commandments. (We ought always to pray and not lose heart. Lk. 18:1).

Ang panalangin ay mahalaga sa ating buhay, ito ay nagbibigay ng direksyon at kabuluhan ng ating paglalakbay sa mundong ito.

Sinabi sa aklat ng Roma 10: 9, “Kung ipahahayag ng iyong mga labi na si Hesus ay Panginoon at mananalig ka nang buong puso na siya’y muling binuhay ng Diyos, maliligtas ka.” Ang ating pananampalataya ay ang tunay na tulay para sa ating kaligtasan, kalayaan at kagalingan. Ipahayag natin ang salita ng Diyos sa pamamagitan ng pagsasabuhay nito.

Gaano nga ba kaliit ang butil ng mustasa?  Minsan ay ipinakita ng aming professor sa seminaryo kung gaano kaliit ang isang buto ng mustasa.  Sa sobrang liit ay kanyang pabirong sinabi na “ilayo nyo sa inyong ilong at baka inyong masinghot.” 

Sa ating Ebanghelyo sa Linggong ito ay tungkol sa kwento ng isang mayaman at sa isang mahirap, na nagngangalang Lazaro. Ayon sa ating pag-basa,

“May isang mayamang nagdaramit ng mamahalin at saganang-sagana sa pagkain araw-araw. 

At may isa namang pulubing nagngangalang Lazaro, tadtad ng sugat, nakalupasay sa may pintuan ng mayaman upang mamulot kahit mumong nahuhulog mula sa hapag ng mayaman” (Lucas. 16: 19-21).

Ang mga publikano at ang mga makasalanan ay nagsisilapit upang makinig kay Hesus. Nagbulung-bulungan ang mga Pariseo at mga Eskriba. Ang sabi nila, ang taong ito’y nakikisalamuha sa mga makasalanan at nakikisalo sa kanila,” (Lc. 15:1-2).